"Get rid of all the hesitation, it’s time for you to seize the day"

W powietrzu czuć wiosnę, mimo że jest jeszcze luty, a ja dostaję depresji. To raczej nie jest zbyt normalne, ale co ja tam wiem o normalności? Pewnie zastanawiacie się dlaczego, albo i nie, bo kogo ja obchodzę? Chodzi o to, że tęsknie. Tęsknie za kimś kto był ważny dla mnie. I mimo tego, że już nie rozmawiamy to ja za nim tęsknie jak cholera. Noo niby wysyłamy sobie życzenia na święta, urodziny i takie tam, ale normalnej rozmowy już pomiędzy nami nie ma :( Nawet zaczęłam przez tą popieprzoną wiosnę tęsknić za swoim byłym :(


Moja psychika nie daje mi spokoju. Ciągle widzę w lustrze coś okropnego, obrzydliwego potwora jakim jestem. Nic na to nie poradzę. Ja nie umiem inaczej na siebie spojrzeć. Czasami mam lepsze dni, nawet odrobinę podobam się sobie, ale co z tego. NIC. Nienawidzę się. Był czas w którym w miarę się tolerowałam, listopad/grudzień 2013. Wtedy waga pokazywałam 52kg. Byłam z siebie zadowolona, ale się spieprzyło. Zaczęło się od tego, że poszłam do lekarza bo źle się czułam. Rozpoznanie: Anemia. No dobra, wyleczyłam ją. Tak było końcem października. Nic mi potem nie było, aż do grudnia w którym dostałam nieżytu jelit. Do lekarza poszłam z mamą i to był błąd. W gabinecie lekarka kazała mi wejść na wagę. Ogarnęła moją kartę, wyniki, wcześniejszą wagę, porozmawiała z moją mamą i wtedy padło jedno słowa: anoreksja. A mi odebrało mowę. W gabinecie siedziałam ponad 30min. Wyszłam stamtąd ze skierowaniem do psychologa i psychiatry. I tak sobie czekam na termin do psychologa. Początkowo nie chciałam do niego iść, w zasadzie dalej raczej nie chcę, bo ja ogólnie nie czuję się chora, ale jedno wydarzenie sprawiło, że powiedziałam: Tak, chcę tam iść. 
Zmieniam tryb, życia na bardziej zdrowy. Ćwiczenia, dieta i takie tam. Zobaczymy jak wyjdzie.
Trzymajcie kciuki ;)