"Przyjaciółka" mnie zlewa. Tak, specjalnie wzięłam ten wyraz z cudzysłów bo nie wiem czy nadal nią jest i czy zasługuje na bycie nią. Nie czuję już między nami tej więzi co na początku. Wcale się nie dziwie, kto by chciał mieć coś wspólnego z chorym psychicznie człowiekiem.
Mam blizny, okropne blizny, pozostałości po autoagresji. Coraz częściej mi się zdarza ranić siebie. Powody są czasami głupie, najgorsze a może najlepsze jest to że lepiej mi po tym.
Byłam dzisiaj na kolejnej sesji u psychologa. Zdecydowałam się na terapie. Na początek kilka miesięcy, potem zobaczymy.
Nie mam talentu do opisywania ładnymi słowami tego co czuje. Czasami chciałabym przekazać wiele, ale słowa które mogłyby opisać moje stany nie przychodzą mi do głowy.
Jestem taka beznadziejna.
Ostatnio wyznano mi miłość. I co z tego? NIC. Ja nie potrafię pokochać. Kocham tylko Jego i nic jak na razie nie zmienia się. Reszty uczuć zwyczajnie nie mam, a przynajmniej dobrze to ukrywam. Gra człowieka którego nic nie może ruszyć i zranić ale tak naprawdę w środku mnie rozpierdala. W sumie zdałam sobie ostatnio sprawę, że potrafię tylko ranić innych. Robię to bo za dużo razy zostałam zraniona. Nie chcę nikogo obcego "wpuszczać do środka" nie chcę żeby mnie ktoś poznawał. Moje prawdziwe ja tak naprawde wychodzi tutaj i nocami jak jestem sama. O głupotach mogę rozmawiać, ale jak ktoś próbuje się do mnie zbliżyć w jakikolwiek sposób-uciekam bo wydaje mi się że tak będzie lepiej dla tej osoby a w szczególności dla mnie.
